Αυτή η σύντομη ανάρτηση δεν είναι ούτε κατά διάνοια κάτι ολοκληρωμένο ή επαρκές: είναι απλώς μιά μικρή πρόχειρη αυθόρμητη συνοδεία στο άρθρο του αγαπητού μου Γεράσιμου (μέρος Α’, μέρος Β’), εν αναμονή του τρίτου μέρους.

α) Η δραματική δύναμη

(Δύο αποσπάσματα που αρκούν για να διαψεύσουν όσους έχουν την εντύπωση ότι ο Mozart είναι μη-μου-άπτου μουσικούλα. Ακούστε τα μόνον αν έχετε καλά ηχεία ή ακουστικά!)

• Tελευταία πριν τον επίλογο σκηνή του Don Giovanni.
Χαρακτηριστικό δείγμα του ρεύματος Sturm und Drang (καθώς και ελάχιστο δείγμα της καταπληκτικής ικανότητας του Mozart να παρουσιάζει ταυτόχρονα χαρακτήρες σε διαφορετική κατάσταση – εδώ, μπροστά στην απειλητική παρουσία από τον άλλο κόσμο, παράλληλα με τον ιταμό DG ο τρομοκρατημένος υπηρέτης του). Ο DG είχε προσπαθήσει να αποπλανήσει μεταξύ άλλων τη Δόνα Άννα, καυχιόταν και προκαλούσε μπροστά στον τάφο του επιφανούς πατέρα της, και το βράδυ του χτυπά την πόρτα το άγαλμά του: τον καλεί να μετανοήσει, αυτός αρνείται πεισματικά και τον καταπίνει η κόλαση.

Διευθύνει ο René Jacobs.

• Dies Irae από το Requiem.
Μέρα οργής θα’ναι η μέρα εκείνη
που ο κόσμος θα γίνει όλος στάχτη
καταπώς μαρτυρούν οι προφήτες.
Πόσος μέλλεται να’ναι ο τρόμος
όταν θα’ρθει ο κριτής ο μεγάλος
μονομιάς να συντρίψει τα πάντα.
(Απόσπασμα μεσαιωνικού θρησκευτικού ποιήματος, εμπνευσμένου από Σοφονία 1:15–18.)

Διευθύνει ο Jordi Savall.

β) Η μαγεία και η ανθρωπιά των αργών μερών

• Andante sostenuto από τη σονάτα KV 296.

Iδεώδης εκτέλεση από τον Luc Devos, φορτεπιάνο, και τον Sigiswald Kuijken, βιολί.

• Adagio από το κοντσέρτο KV 488.

Διευθύνει ο John Eliot Gardiner, φορτεπιάνο ο Malcolm Bilson.

______________________

19-5-08
https://panagiotisadam.com/